فعالیت هماهنگ هردو لیگامان متقاطع قدامی و خلفی با یکدیگر درجات انتهایی همه حرکات زانو را محدود میکنند.
لیگامان های متقاطع بیشترین مقاومت را در برابر نیروهای برشی قدامی و خلفی بین استخوان ران و ساق ایجاد میکنند. این لیگامان ها به حرکت آرتروکینماتیک در زانو کمک می کنند.
آسیب لیگامان های متقاطع سبب بی ثباتی مشخص در مفصل زانو می شود و چون این لیگامان ها به خودی خود ترمیم نمی شوند نیاز به عمل جراحی دارند. بازسازی جراحی اغلب به صورت اتوگرافت (تاندون پاتلا یا تاندون همسترینگ یا تاندون اداکتور) و کمتر شایع به صورت آلوگرافت (لیگامان مصنوعی) انجام می شود.
این اعمال جراحی در ایجاد ثبات در مفصل زانو موفقیت‌آمیز هستند اما کینماتیک در زانوی ترمیم شده هیچگاه بطور کامل طبیعی نمی شود.
تحقیقات اخیر نشان می دهند که احتمال آرتروز زانو به دنبال آسیب لیگامان متقاطع قدامی به طور مشخص افزایش می یابد.