یکی دیگر از جنبه های مهم فرآیند ارزیابی ، ارزیابی وضعیت و الگوهای حرکتی بیمار است. درمانگر بدن بیمار را در حین فعالیت هایی مانند راه رفتن ، ایستادن یا نشستن مشاهده می کند تا هرگونه حرکت اضافه در جهت جبران حرکتی یا عدم تعادل را شناسایی کند. این به درمانگر کمک می کند تا مکانیسم اساسی مشکل را درک و یک استراتژی درمانی مناسب را ایجاد کند.
علاوه بر ارزیابی های فیزیکی ، درمانگر ممکن است از ابزارهای تشخیصی یا آزمایشات تصویربرداری نیز برای کمک به فرآیند تشخیصی و شناسایی بیماری استفاده کند. این آزمایشات ممکن است شامل تصاویر اشعه ایکس ، اسکن ام آر آی یا سی تی اسکن باشد که می تواند تصاویر دقیقی از ساختارهای داخلی بدن ارائه داده و آسیب ، اختلال یا بیماری هر ناحیه را به صورت دقیق تر نمایش دهد.
فرآیند ارزیابی در پروسه فیزیوتراپی ضروری است ، زیرا به درمانگر اجازه می دهد تا درک دقیقی از وضعیت درمانجو ایجاد کند و برنامه های درمانی فردی را توسعه دهد. ارزیابی‌های منظم در طول دوره درمان نیز می‌تواند به درمانگر کمک کند تا پیشرفت را دنبال کند و برنامه درمانی را در صورت نیاز تنظیم کند.
در نتیجه ، فرآیند ارزیابی در فیزیوتراپی گامی حیاتی در تعیین بهترین دوره درمانی برای هر درمانجو است. این شامل جمع آوری اطلاعات در مورد توانایی های فیزیکی ، محدودیت ها و سابقه پزشکی بیمار و همچنین مشاهده الگوهای حرکتی و انجام تست های تشخیصی در صورت لزوم است.
از طریق فرآیند معاینه ، درمانگر می‌تواند یک برنامه درمانی را طراحی کند که متناسب با نیازهای فردی بیمار است و پیشرفت او را در طول درمان دنبال و تضمین کند.